مهتاب دهقانی
در تاریخ اسلام سابقه روزه به سال ششم هجری قمری می‌رسد. زمانی که پیامبر اسلام صلی ا… علیه و آله و سلّم پس از صلح حدیبیه، راهی مدینه شد و اعمال ماه رمضان و سپس شوال را به جا آورد.
اسلام جایگاه خاصی برای عبادت روزه قائل است. در حدیثی از پیامبر صلی ا… علیه و آْله و سلّم یکی از ستون های محکمی که اسلام برآن استوار شده، روزه داری در ماه رمضان است و در جایی دیگر، یکی از سه ساحت بهره‌برداری از اسلام را روزه می دانند.
به شهادت قرآن كریم، روزه بر پیروان ادیان آسمانی قبل از اسلام نیز واجب بوده است و تنها مسلمانان، مسیحیان و یهودیان نیستند كه روزه می‌گیرند، بلكه حتی آيین‌های غیرالهی نیز روزه و ریاضت‌های جسمی را برای تربیت جسم و روح پیروان خود ضروری می‌دانند.
در دین اسلام دستور و سفارش به گرفتن روزه واجب و مستحب در ایام خاص شده است. مردم مسلمان و به‌خصوص شیعیان علاوه بر ایام ماه مبارک رمضان که روزه‌داری در آن واجب است، در ماه‌ها و روزهای ویژه دیگر سال نیز به روزه‌داری مستحب اقدام می‌کنند.
«صوم» در لغت به معنای خودداری از عمل است، البته در معنای آن این قید را اضافه كرده‌اند كه به معنای خودداری از كارهای مخصوصی است كه دل آدمی مشتاق آن باشد و اشتهای آن را داشته باشد. اما صوم در فرهنگ و شریعت دینی عبارت از خودداری و پرهیز از چیزهایی خاص در زمان معین است.
خداوند در قرآن می‌فرماید: «ای كسانی‌كه ایمان آورده‌اید، بر شما روزه نوشته شد، همان گونه كه بر امت‌های پیش از شما نیز نوشته شد.» و علاوه بر قرآن کریم، كتاب‌های ادیان دیگر نیز همچون تورات، انجیل، زبور و صحف هم در ماه مبارک رمضان نازل شده‌اند.
در اوستا بر «روزه بزرگتری» تاکید شده و آن به معنای حفظ هفت عضو بدن (دو چشم، دو دست، دو پا و زبان) در تمام طول زندگی از هر گونه آلودگی است. این هفت عضو همیشه باید پاک نگه داشته شوند که از این عمل نیز تحت عنوان روزه یاد می‌شود.
حلول ماه مبارک رمضان، بهار قرآن، ماه عبادت های عاشقانه، نیایش های عارفانه و بندگی خالصانه را به شما همراهان كلبه تبریک عرض می گوييم.
