جواد نبوتی
ماه رمضان از ماه هاى قمرى است که بین ماه هاى شعبان و شوّال قرار گرفته و بر اساس برخى روایات- که گروهى از دانشمندان اسلامى بدان ها عمل کرده‌اند- آغاز سال قمرى است؛ هر چند معروف و مشهور آغاز سال قمری را محرم مى‌دانند.
ماه رمضان تنها ماه قمرى است که در قرآن کریم به صراحت از آن نام برده و گرامى داشته شده است: «ماه رمضان ماهى است که قرآن در آن نازل شده براى هدایت بشر». (سوره بقره/ آيه ۱۸۵)
در تمام ادیان الهی بر عمل روزه‌داری به معنای خودداری از خوردن خوراک و نوشیدن مایعات برای دوره مشخص و ایام خاص تأکید شده است. روزه‌داری بخشی از کردار مذهبی ادیان الهی محسوب می‌شود و تنها موضوع سفارش شده در دین اسلام نیست.
تفاوت روزه در ادیان مختلف، از جهت تعداد روزها و نحوه گرفتن روزه‌هاست. هرچند در ادیان مختلف، جزئیات و كیفیت روزه متفاوت است، اما اصل حكم روزه وجود دارد. علاوه بر تأکید و رعایت روزه‌داری ایام خاص سال در ادیان الهی، در بسیاری از اقوام کهن، پرهیز از خوردن و آشامیدن یکی از ابزار ندامت و استغفار به درگاه خداوند و به عنوان فدیه و کفاره گناهان بوده است.
مردم مکزیک قدیم نیز پرهیز از خوردن غذا را به عنوان کفاره گناهان به جا می‌آوردند و مدت آن از یک روز تا چند سال متفاوت بود. پارسایان آن‌ها برای رفع مصیبت‌ها و بلاهای همگانی، ماه‌ها از خوردن غذا خودداری می‌کردند.
روزه‌داری در آيین زرتشت به شکل دیگری بوده است. در این دین الهی برای افراط نکردن در خوردن گوشت حیوانات، روزهای دوم، دوازدهم، چهاردهم و بيست و يکم هر ماه از خوردن گوشت پرهيز می‌کنند. اين چهار روز متعلق به چهار نوع از چهارپايان است و پرهیز چهار روزه از خوردن گوشت نیز یک نوع حفظ سلامتی است.
در برخى روایات، رمضان از نام هاى خداوند متعال برشمرده شده است. از این رو، از اطلاق عبارت رمضان بدون ماه- مثل اینکه گفته شود: این رمضان است یا رمضان آمده است- نهى و به گفتن «ماه رمضان» با اضافه ماه به رمضان امر شده است.
ماهی سرشار از برکت و رحمت و عبادت های پذیرفته شده برایتان آرزومنديم.
